کلاس دوم » کشاورزی » گل و گیاهان زینتی
این مطلب از وبلاگ همکار گرامی آقای شادفر منتقل شده است.
با کلیک کردن بر روی نام گیاه ، تصویر آن را مشاهده نمائید.
بگونیارکس(1)Begonia rex بگونیارکس(2)
بنفشه آفریقایی(1) بنفشه آفریقایی(2)
پاپیتال(1) پاپیتال(2)
میخک(1) میخک(2)
فیلودندرون(1) فیلودندرون(2)
شمعدانی(1) شمعدانی(2)
داودی(1) داودی(2)
حسن یوسف(1) حسن یوسف(2) حسن یوسف(3)
کاکتوس(1) کاکتوس(2) کاکتوس(3)
کاغذی سانسوریا sanseviera
دیفن باخیا difen bakhia توضیحات بیشتر
کلاس سوم » کشاورزی » باغبانی
مقدمه:
بیشتر گیاهان باغبانی بویژه چند ساله چوبی،اگر در شرایط محیطی مناسب بدون دخالت انسان رشد کنند، پس از چند سال ، تبدیل به درختان یا درختچه هایی با شاخساره ی متراکم خواهند شد که چه از نظر میزان و کیفیت باروری و چه از نظر شکل ظاهری مطلوب نخواهند بود.
در اینگونه گیاهان شاخه ها ، مزاحم رشد یکدیگر بوده، دچار پیچیدگی و خمیدگی می شوند.از سویی چون بدلیل پربرگی، نور کافی به درون شاخساره گیاه نمی رسد به تدریج برگ ها و شاخه های وسطی شاخساره خشک می شود و از بین میرود و تولید گل و میوه محدود به سطح بیرونی شاخساره گشته ، میزان محصول کم می گردد. برای جلوگیری از این امر و ایجاد شکل و حالت مناسب در گیاه ، باید آن را پیرایش(هرس) و به نحوه دلخواه تربیت کرد.
پیراستن(هرس کردن):
به طور کلی پیراستن(هرس کردن) عبارتست از قطع کامل یا جزئی شاخه، ریشه، پوست، برگ و یا گل و میوه به منظور تحت تاثیر قرار دادن و هدایت نحوه رشد و باروری گیاه . پیراستن یکی از عملیات مهم باغبانی است که از حدود سه هزار سال پیش شناخته شده و مورد استفاده قرار می گرفته است. دلایل و فواید آن را می توان به شرح زیر خلاصه نمود:
1- حذف شاخه های مزاحم ،خشک شده ، آفت زده و مریض و شکسته جهت حفظ و تامین سلامت گیاه.
2- ایجاد شرایط مناسب جهت ورود نور و هوا به درون شاخساره و خلوت کردن نقاط شلوغ و متراکم آن به منظور ایجاد امکان تولید محصول بیشتر و مرغوبتر.
3- ایجاد شکل ویژه در شاخساره گیاه،این امر بویژه در میوه کاری و نیز در شکل سازی گیاهان جهت تزئین باغ و باغچه از اهمیت خاصی برخوردار است.
4- ایجاد تعادل بین شاخساره و ریشه ، بویژه هنگام نشاء کاری و جابجا کردن گیاه، جهت تضمین موفقیت و ایجاد امکان رشد اولیه سریعتر برای گیاه.
5- جوان ساختن درختان مسن از طریق حذف شاخه های پیر و وادار کردن درخت به تولید شاخه های جدید،جهت بالا بردن قدرت باردهی آن.
6- پیش یا پس انداختن باروری گیاه و تنظیم گلدهی و ایجاد تعادل بین رشد رویشی و میزان محصول و بالا بردن کیفیت فرآورده تولید شده.
7- محدود کردن رشد و کوتاه ساختن گیاه برای تسهیل عملیاتی مانند سمپاشی و برداشت محصول و نیز به دلایل تزئینی.
زمان پیرایش:
بسته به نوع گیاه و هدف از پیرایش(هرس)،این کار این کار در دو موقع از سال انجام می شود: یکی پیرایشی که در زمان رکود و خواب زمستانه انجام میشود و پیرایش سیاه یا زمستانه نامیده می شود و دیگری پیرایشی که در دوره فعالیت گیاه ، یعی هنگامیکه گیاه دارای برگ و احیاناً گل و میوه است ، انجام می گیرد و پیرایش سبز یا تابستانه نامیده می شود.
در مورد هر دو نوع پیرایش باید به این دونکته توجه نمود که اصولا پیرایش در هر زمان انجام شود ،باعث تاخیر در باروری نهال های جوان و کم شدن محصول درختان بارور می شود، بنابراین ، بایددر تمام انواع پیرایش جانب تعادل رعایت گردد و قطع اندام های گیاه تنها به مقدار لازم و در نهایت احتیاط انجام پذیرد.
پیرایش سیاه یا زمستانه :
این نوع پیرایش از آنجا که زمانی انجام میگیرد که گیاه فاقد برگ و در حال رکود است بیشتر مرسومند چون اولا : در این هنگام شاخه ها بدون پوشش و قابل مشاهده بوده و به راحتی می توان به آنها دسترسی پیدا کرد و آنهایی را که باید به طور کامل یا جزئی حذف شوند با دیدی باز برگزید،ثانیا:چون گیاه در این زمان فعالیت زیستی چندانی نداردمیزان آسب حاصل از پیرایش به حداقل کاهش می یابد.از پیرایش های زمستانه میتوان پیرایش های شکل دهی نهال های تازه کشت شده را نام برد.این پیرایش ها مهمترین گام در تشکیل شاخه های اصلی درخت یا بوته آینده به شمار میروند و در حقیقت مبنا و اساس شکل آینده گیاه را تشکیل میدهند. علاوه بر این پیرایش ها ، حذف شاخه های آفت زده و مریض و شکسته نیز باید در زمستان پیش از فعال شدن گیاه ،انجام گیرد زیرا این نوع شاخه هامعمولا پناهگاه و منبع انتشار آفات و امراض اند. پیرایش دیگری که باید حتما در زمستان انجام گیرد پیرایش ریشه است.
پیرایش سبز یا تابستانه:
این نوع پیرایش ها ، گرچه همگی به نام تابستانه خوانده می شوند ولی در عمل بر حسب نوع ، میتوان آنها را از اوایل بهار تا اواخر تابستان انجام داد.
ادامه مطلب...
کلاس دوم » کار با فلز » اتصال با جوش
برای جوش کاری از دستگاه هایی به نام ترانس (Transformer) و یا دینام استفاده می شود که توضیحات آن ها در کتاب ارائه شده است.
امروزه استفاده از دستگاه های جوشکاری جدید با قابلیت های بیشتر نظیر یکسوسازها(Rectifier)، در صنعت رواج زیادی یافته است.
با تکنولوژى به کار رفته در این دستگاه ها مى توان جریان جوشکارى را مستقل از نوسانات ولتاژ ورودى به صورت پیوسته کنترل نمود. تنظیم جریان جوشکاری قبل از شروع کار از قابلیت های دیگر این دستگاه ها می باشد، برخی از ویژگی های این دستگاه ها که آنها را نسبت به نمونه های دیگر برتری داده است عبارتند از:
HOT START
خصوصیتی که جریان جوشکاری را در مرحله استارت قوس ، تا سطحی بیش از جریان از پیش تعیین شده بالا می برد در این حالت قوس با سهولت بیشتری برقرار می شود این ویژگی باعث ایجاد اتصالاتی بدون نقص ، استارت سریع قوس و مانع از چسبیدن الکترود به قطعه کار می شود.
ARC FORCE
در صورت کوتاه شدن قوس حین جوشکاری این ویژگی بطور اتوماتیک جریان جوشکاری را افزایش می دهد ، ضمن افزایش سهولت اجرای جوشکاری و کیفیت جوش اهمیت خاصی برای فلز پایه و الکترود های سلولزی جهت جوشکاری در موقعیت های خاص دارد.
ANTI STICKING
این ویژگی یک تابع الکترونیکی می باشد که در صورت چسبیدن الکترود به قطعه کار سریعا جریان الکتریکی را کاهش می دهد.
LIFT/CONTACT START
این ویژگی بطور اختصاصی جهت به حداقل رسانیدن آلودگی تنگستنی مواد جوش در جوشکاری تیگ طراحی شده است کیفیت جوش در اینحالت قابل رقابت با فرآیند پر هزینه اچ اف می باشد.
دستگاه دیگری که برای جوشکاری استفاده می شود در بازار به نام اینورتر(Inverter) شناخته می شود.
ابعاد کوچک، مصرف برق کم و کارایی بالا از ویژگی هایی است که این دستگاه ها را مناسب برای استفاده های خانگی تا کارگاهی نموده است.
برنز و برنج دو مورد از آلیاژهای مس می باشند که در این قسمت به معرفی آنها می پردازیم.
برنج
برنج آلیاژی از مس و فلز روی می‌باشد که نسبت آن دو در آلیاژ تعیین کننده نوع برنج با توجه به مورد استفاده آن است. برخی از انواع برنج‌ها برنز هم نامیده می‌شوند هرچند برنز آلیاژی از مس و قلع می‌باشد.
برنز
مِفرَغ (به انگلیسی: Bronze) آلیاژی است از مس و قلع که با آن ابزارهای مختلف و مجسمه را تهیه می‌کنند. مِفرَغ قدیمی‌ترین آلیاژی است که انسان آن را تهیه کرده‌است ، زیرا در معادنِ مس، معمولاً فلز مس به طور طبیعی با قلع به صورت یک آلیاژ طبیعی وجود دارد به همین دلیل معمولاً نخستین ابزارهای مصنوعی فلزی که در قدیم توسط بشر ساخته شده غالباً از مِفرَغ است.
به لحاظ کلی برنز به آلیاژهای مس به علاوه یک عنصر غیر از روی اطلاق میشود؛ مانند آلیاژ مس و آلومینیوم که به آلومینیوم برنز مشهور است.یا مس و نیکل که به نیکل برنز مشهور است.
با افزایش عنصر قلع در آلیاژ برنز، نقطه ذوب کاهش می یابد، سختی و استحکام آلیاژ افزایش و انعطاف پذیری آن کاهش می یابد.
